Bay of Fundy, New Brunswick en Nova Scotia

Woensdag 23 mei. We staan op met het zonnetje, het is wat bewolkt. Via Woodstock rijden we naar Fredericton waar wij weer in de volgende staat komen; New Brunswick. Tevens gaan we door de laatste tijdzone, de vijfde. Onderweg is het landschap erg mooi, veel groen met rotsen. We stoppen bij een tankstation voor de lunch. Ook stoppen er twee vrachtwagens met grote bakken, de cahauffeurs laten hier water uit lopen en meten de temperatuur. Nieuwsgierig als we zijn vragen wij de Canadezen wat zij vervoeren. Het blijkt zalm te zijn. Ze vervoeren 12 bakken met 48000 jonge zalm welke zij naar de staat Nova Scotia brengen. We mochten een kijkje nemen in hun cabine, laten we zeggen dat het een complete hotelkamer is, en in de grote bakken mochten we de zalmen zien. Dat was wel bijzonder om te zien. Ook zagen we op het parkeerterrein een enorme, mooie, gele vlinder van wel 8 centimeter.
Het weer knapt op en zodra wij in Saint John aankomen schijnt het zonnetje weer alsof hij nooit is weggeweest. Saint John is de grootste stad van New Brunswick, aan de monding van de Saint John Rivier in de Bay of Fundy, heeft na Halifax (ojee, deze stad wil ik nog helemaal niet noemen –eindpunt- haha) de belangrijkste haven van Canada aan de Atlantische Oceaan.
We zoeken een campground op in het nabij gelegen park en we besluiten in de stad uit eten te gaan. Zelf hadden we best hoge verwachtingen van de stad; leuk uitgaanscentrum, terrasjes en winkels zijn er niet echt.
We eten bij de Pizzahut en vragen om kleine porties, ook dit krijgen we niet op! Nadat we onze buik rond hebben gegeten lijkt het net of we nog moeten beginnen met eten. De serveerster vraagt ons of het lekker was omdat er nog "zo weinig gegeten hebben" geeft ons een “Doggybag” mee. We sluiten de avond af met een lekkere borrel en nemen nog een kijkje over de stad bij het vieuwpunt, we staan namelijk op een grote berg.

Donderdag 24 mei We zijn vroeg wakker en na het ontbijt rijden we richting Sint Martins. Dit vissersdorpje ligt aan de Fundybaai, ongeveer 40 km ten oosten van Saint John. Het dorpje heeft een compact haventje, met kreeftenfuiken en skiffs, binnen een ring van heuvels en rotsen. Deze rotsen zijn rood van kleur en soms wel 30 tot 40 meter hoog. Ook zijn hier enorme grotten, uiteraard zijn we in eentje geweest van wel 10 meter hoog.
Bij Hopewell vinden we een mooie wildlife camping gelegen aan de Fundybaai, we kijken uit op de baai en wat bos met rotsen. We hebben bijna de hele middag nog en lopen naar Bay of Fundy National Park, deze staat bekend als de plaats met het grootste getijdenverschil ter wereld, maar liefst 16 meter! De getijden aan de Fundy Bay behoren tot de hoogste ter wereld met een verschil tussen eb en vloed van tien tot zestien meter. De vloedlijn wordt gekenmerkt door ruige met zeewier begroeide kliffen, grotten en steile rotsformaties. Door de inwerking van het water zijn er rotsformaties in de vorm van bloempotten ontstaan, de zogenaamde ‘Flower Pots’ .Twee keer per dag spoelt meer dan 100 miljard ton water de baai in en uit, de zogenaamde ‘tidal bore’, dit schouwspel zullen wij later in Urbania aanschouwen. We lopen via een onofficiële route, zeg maar wadlopend, naar onze camping..scheelt weer 4km berg op en af. Met blubber op de voeten komen we weer bij de camping. We barbecueën tot laat in de avond en slapen zeer diep tussen al het wildelife. Ze hebben gelijk, de Atlantische kust is zeker mooi!

Vrijdag 25 mei. Wij doen boodschappen in Moncton rijden de volgende en laatste staat binnen, Nova Scotia. en vinden onze weg naar Parrsboro. Fossieljagers struinen hier de stranden af op zoek naar halfedelstenen en fossielen. Hier zijn ook botten en voetafdrukken van dinosauriërs te vinden. Zelf gaan mem en ik het strand op om Edelstenen te zoeken en vinden er zelf een paar. Mooie blauwe, witte en oranje; leuk aandenken!
Via Truro gaan we naar Urbania waar wij de nacht doorbrengen. Vandaag doen we het rustig aan en zullen morgen het snelle getij van 15 meter in de Shubenacadie rivier zullen aanschouwen.

Zaterdag 26 mei. Na een goed ontbijt en een rustige start van de dag rijden we eerst naar de Stad Truro om wat souvenirs in te slaan. Om 14:10 staan we aan de Shubenacadie River om schouwspel te bekijken. Ze noemen dit trouwens ook wel Tidal Bore. Wereldwijd zijn er maar een paar plaatsen waar deze bijzondere getijdenstromen voorkomen. Tsunami’s ontstaan over het algemeen op volle zee als gevolg van het schuiven van aardplaten en een tidal bore is een getijdengolf. De wijze van opkomen is echter hetzelfde: een grote, brede golf die alles opslorpt wat het onderweg tegenkomt.
Rond 15:00 zien we vissen onrustig de rivier stroomopwaarts zwemmen en springen, de rivier ligt dan ook bijna droog. Een kwartier later zien we dat de rivier wat stilstaat en ineens de andere kant op begint te stromen. Om 15:10 komt de golf, afhankelijk van de stand van de maan kan de golf verschillen van meters hoog tot maar een meter. Wij hebben pech, er komt een golfje aan van een meter. Maar het getij is niet minder spectaculair, in een uur tijd zien we de rivier wijzigen van richting en stijgen naar 15 meter en een woeste rivier...de natuur is heel vreemd maar wat mooi!
Na dit schouwspel rijden we richting Glen Margrets, een plaats aan de Atlantische Oceaan en vlakbij….jawel, ons einddoel Halifex. De laatste dagen doen het lekker rustig aan. Het weer is hier geweldig, rond de 28 graden. Het is een mooie omgeving waar we vast de laatste dagen lekker zullen genieten!

Zondag 27 mei. We worden weer wakker met de zon en besluiten toch wat van de omgeving te bekijken; van het rijden hebben wij nog niet genoeg blijkbaar!
We rijden iets oosterlijker langs de Atlantische kust. De meeuwen vliegen met ons mee en de omgeving is echt super! Het doet me denken aan de Italiaanse kust.
Bij een gedenksteen van de Swissair-vliegtuigramp van 2 september 1998, hier vielen 224 doden. Het vliegtuig was op weg naar New York stortte 12 km voor de kust neer. Een indrukwekkend monument.
In Peggys Cove staat de misschien wel de beroemdste vuurtoren van Canada: in fel rood-wit en midden tussen een gebergte van enorme rotsblokken. Het lijkt wel of de enorme rotsblokken door elkaar zijn gegooid en door de golven glad gespoeld zijn. Daarachter staan sierlijke, kleurrijke houten huisjes opeen. Rondom een vissershaven met zijn verweerde vlonders en loodsen, waarvoor kreeftenfuiken staan opgestapeld en netten hangen te drogen. Peggys Cove is ook een geliefd motief voor schilders en fotografen uit de hele wereld, die hier zelfs een kleine kunstenaarskolonie hebben gesticht. De vuurtoren is niet meer bemand maar er is een klein postkantoor in ondergebracht. Je kunt er een foto laten maken en meteen krijg je deze als postkaart; natuurlijk versturen wij er 2 naar ons thuisadres, een leuk aandenken!
Voor de kust dobberen tientallen kotters die naar kabbeljouw, markreel en kreeft vissen. Een prachtig gezicht. De lucht ruikt sterk naar zout, zeewier en vis. We wandelen hier nog even en rijden nog een stuk langs de Atlantische Oceaan en komen uiteindelijk uit in Hammonds Plains, hier brengen we de nacht door.
Wat we de rest van de dagen doen? Nog geen idee; niks moet en alles mag :-)